مادرم

هر چه به جلو می روم دستانم ضعیفتر می گردد و قلبم بی قرارتر از دیروزهایم به انتظارفرج مهر می تپد واین تپیدنهای قلب چیزی نیست جز تمنای صبر وسمبل صبر کسی نیست جز معلم عشق و من آن شاگرد سر تا پا مخلصم که درس صبر و قناعت و عشق را به یکباره از تو گرفت*****مادر*****

پدرم

به چه می توان پشت کرد جز دستان زحمتکشی که به چروک سختیهای روزگار آذین شدند وکجا می توان چنین مامنی جست که در هر گوشه شانه هایش معبدی از جنس خدا بنا کرده اند،آری دستان ضعیفم آرزوی گرفتن چنین دستانی وسرم محتاج چنین مامنی است،صاحب آن دستان وآن پناهگاه نیست جز دلیر مردی که نامش    ****باباست****