خواهرم ای دختر ایران زمین           یک نظر عکس شهیدان را ببین

در خیابان چهره آرایش نکن                         از جوانان سلب آسایش مکن

خواهر من این لباس تنگ چیست               پوشش چسبان رنگارنگ چیست

پوشش زهرا و زینب بهتر                            بر تو ای محبوبه خواهر آفرین 

پیش نامحرم طنازی مکن                            با اصول شرع لجبازی مکن  

یادت آید از پیام کربلا                                   گاه گاهی شرمت آید از خدا

در جوارش خویش را مهمان نما                 با خدا باش و بده دل را صفا

زلف را از روسری بیرون مریز                     با حجاب خود از پستی گریز

در امور خویش سرگردان مشو                  نو عروس چشم نامردان مشو

خواهر من قلب مهدی خسته است            از گناه ماست که او رو بسته است

خواهرم دیگر تو کودک نیستی                     فاشتر گویم عروسک نیستی

امشب به یاد تک تک ِ شب ها دلم گرفت

در اضطراب کهنه ی غم ها ، دلم گرفت 

انگار بغض تازه ای از نو شکسته شد

در التهاب ِ خیس ِ ورق ها ، دلم گرفت !

از خواندن تمام خبر ها تنم بسوخت ...

از گفتن تمام غزل ها دلم گرفت ...

در انتظار تا که بگیرم خبر ز تو ...

در آتش ِ گرفته سراپا... دلم گرفت !

متروکه نیست خلوتِ سرد دلم ولی

از ارتباطِ مردم ِدنیا دلم گرفت !!

یک رد ِ پا که سهم ِ من از بی نشانی است!

از رد ِ خون که مانده به هر جا ، دلم گرفت

اینجا منم و خاطره هایی تمام تلخ

اقرار میکنم درآمدم از پا ... دلم گرفت ...

می خواستم ببوسمت از این دیار دور

می خواستم ببوسمت اما دلم گرفت

نه اینکه فکر کنی دل ، از تو کنده ام ! 

یا اینکه از محال ِ تمنا دلم گرفت ! 

از لحظه ای که هق هق ِ هر روزه ی مرا

بگذاشتی به روی دو لب ها ، دلم گرفت

از لحظه ای که هر دو نگاهم اسیر شد

در امتداد هیچ ِ قدم ها دلم گرفت

از لحظه ای که خیس شدم در خیال تو

آن دم که تنگ شدند نفس ها دلم گرفت

ازین که باز تو نیستی کنار من

ازین که باز خسته و تنها ... دلم گرفت

می خواهمت که بار  ِ دگر گرم تر ز پیش

می خواهمت ببوسمت اما دلم گرفت !

تکرار می کنم این سطرهای کهنه را ...

تکرار می کنم که خدایا !! دلم گرفت !!

          دلم گرفت از آسمون هم از زمین هم از زمون          تو زندگیم چقد غمه دلم گرفته از همه

                    ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی میگم            من به زمین و آسمون دست رفاقت نمی دم               

                        امشب از اون شباس که من دوباره دیوونه بشم          تو مستی و بی خبری اسیر میخونه بشم                                

          امشب از اون شباس که من دلم می خواد داد بزنم            تو شهر این غریبه ها دردمو فریاد بزنم                     

              از این همه دربه دری تو قلب من قیامته                چه فایده داره زندگی این انتهای طاقته                                      
         
               از این همه در به دری به لب رسیده جون من         به داد من نمی رسه خدای  آسمون من               

***نمی دونی چقدر دلم گرفته،نمی دونم چرا هر چی غمه مال منه می خوام داد بزنم و بگم خدایاااااااااااااااااااااااااشکرت 

می دونم هر چی می شه حکمته،من در برابرت سر تسلیم فرود می آرم،فقط یه چیزی ازت می خوام،اونم صبره.                       

دنیا نه خوشبخت است نه بدبخت.دنیا همان چیزی می شود که ما می بینیم.دنیا بینش ماست.

دنیا در نگاه ما آفریده می شود،هر آدمی آفریننده دنیای خویش است.اگر زندگی،حسی از بدبختی در وجودت می ریزد اشکال جایی در بینش توست.اگر در اطراف خود چیزی جز ظلمت نمی بینی،بی تردید چشمانی راکه روشنایی را می بیند بسته ای.فکرت را تازه کن.از زاویه ای نو به خودت نگاه کن.اگر سرزنشت را متوجه دیگران کنی،از دیدن اشتباه خود در می مانی.اگر شرایط را سرزنش کنی نمی توانی به ریشه های حالت روحی ات نفوذ کنی.از این رو شرایط هر چه هستند باشند به کشف علتها در خودت اقدام کن.علتها همیشه در درون خودتواند.اما همواره چنین به نظر می آیدکه در دیگرانند.اگر از این اشتباه پرهیز کنی،آنگاه حفظ احساس بدبختی دشوار می شود.دیگران فقط آئینه اند،تصویری که در آئینه می افتد،تصویر خود توست،زندگی می تواند ضیافتی باشد.اما ابتدا لازم است که انسان خود را از نو بیافریند.این کار دشوار نیست،زیرا به محض آنکه مشکل در نگاه خود آدم دیده می شود،خطاها رنگ می بازند و آدم از نو به دنیا می آید

وقتی کسی گفت:دوستت داره و بدون تو نمی تونه زندگی کنه،این عشق نیست بلکه گرسنگی است

من که باور ندارم کسی را هم دوست داشته باشیم و هم بی تابانه نیازمندش باشیم،نیاز قصور و کمی است اما دوست داشتن کثرت محبت است.

محبت از خدا سرچشمه می گیرد وبه ما انسانها هدیه داده شده است،اگر محبت دست در دست قدوسیت که این نیز از خداست،بگذارد آن گاه این محبت شاید به عشق تبدیل شود.

پیام عشق نگویم مگر به حضرت دوست                که آشنا پیام آشنا نگه دارد.....